Over de grens . . .

Over de grens . . .

Ditmaal een uitstapje over de grens.
Niet in het verlengde van Nederland zoals België vlak naast de deur, maar serieus een paar honderd kilometer ver: in Frankrijk, noord Frankrijk dus.

Ook in Frankrijk stikt het van de groeven: van kleine onbelangrijke keldertjes voor eigen gebruik tot enorme uitgestrekte groeven onder steden zoals Parijs.
Wij, mijn bergmaten Rob, Susanne, Hans, Johan en ikzelf, maakten een tocht naar Vic sur Aisne dat ligt in de buurt van het noord-Franse Soissons om daar eens enkele Creutes (zo noemen ze daar de groeven) te “ontdekken” én te belopen natuurlijk.
In dit bosrijke gebied (bekend om zijn veldslagen uit de eerste wereldoorlog) liggen talloze, van mooie ingangspartijen voorziene, groeves die het bekijken waard zijn!

Je moet er wel wat voor over hebben zoals een paar honderd kilometer rijden en de nodige meters bospaden begaan, maar als het weer meezit en dat was in onze situatie het geval dan kun je met eigen ogen vaststellen dat het allemaal de moeite loont.
De kalksteen die in de door ons bezochte groeven gewonnen wordt is vele malen harder dan de ons bekende mergel. Dat resulteert dan ook in een ander type gangenstelsel als bij ons in Nederland en België.

Om te beginnen wordt de steen niet gezaagd maar gekapt vanwege de hardheid. De meeste van de door ons bezochte stelsels zijn ook vrij laag: ruim 2 meter is zo ongeveer de hoogte. Wat er verder opvalt zijn de kleine pilaren en dus de daar uit voorkomende grote overspanningen.
Zelf denk ik dan: dat komt door de hardheid van de steen waardoor de groeve gewoon heel stabiel is, maar deskundige Hans beweerd dat de kleine pilaren gewoon het gevolg zijn van roofbouw. Niet anders als bij ons in Limburg dus!

Wat verder nog opvalt, is dat er nauwelijks een deklaag aanwezig is.
Bij de vele (onafgedekte) schachten in de bosrijke bovengrond kun je heel goed zien dat er maar vaak een grondlaag van ongeveer 20 a 30 centimeter aanwezig is! Plantenwortels in de plafonds zijn dan ook talrijk aanwezig in de groeves.

Helemaal afwezig zijn opschriften en inkrassingen.
Zaken waarvoor wij hoofdzakelijk de groeven bezoeken ontbreken hier bijna helemaal. De reden is wel voor de hand liggend: door het kappen in plaats van zagen zijn er geen gladde wanden om iets te noteren, en door de hardheid is het bijna onmogelijk om zonder speciaal gereedschap te krassen.

Een enkele uitzondering vormen de stelsels die in WO1 beschutting hebben geboden aan de frontsoldaten.
Na de steenwinning hebben de groeven ook nog dienst gedaan als champignonkwekerij én recuperatieplek voor gewonde en uitgetelde frontsoldaten, en daartoe zijn er diverse ingangspartijen voorzien van bouwwerken zoals officiersverblijven en wachthuisjes (zie de middelste afbeelding)

Die bouwwerken zijn vaker voorzien van “beeldhouwwerk” zoals de insignes en wapens van de militaire onderdelen die hier gelegerd waren.
Ook wat verder in de groeve is er dan een mooi versierde kapel aanwezig.

Later, na de oorlog, is er veel niet gebruikte munitie zoals onder andere
(gifgas) granaten gedumpt in de groeves zodat er levensgevaarlijke situaties ontstonden.
Nu vind je er nog de resten van auto’s en ventilatoren, achter gelaten door de laatste gebruikers: de champignonkwekers.
http://www.blogger.com/img/blank.gif
Dit zal zeker niet het laatste artikel zijn over de Franse groeves, er is daar nog veel te ontdekken om over te schrijven dus: wordt vervolgd!
De groevefoto (bovenste) is van mijn bergmaat Rob, de buitenfoto's zijn van mijzelf.
Meer over deze trip vind je op de website van Rob: hier klikken!

Inmiddels heb ik een aantal artikelen van dit blog verzameld, uitgebreid met extra afbeeldingen, en vervolgens in een PDF document geplaatst zodat het ook te lezen is op een e-reader of Ipad.

Deel 1 is hier te downloaden.
en deel 2 vind je hier
Het kan voorkomen dat de download verlopen is, wil je er toch gebruik van maken stuur me dan een berichtje dan zorg ik ervoor dat je een nieuwe link ontvangt!