Vleermuisonderzoekers

In een van de voormalige kraamkamers in het gangenstelsel van Caestert
uitten de vleermuistellers hun teleurstelling: niets!, niets!, en een meter verderop: “niks te makken” schrijven ze op de wand.
Ook noteren ze vaker de soort vleermuis op de wand , vooral als deze van een iets zeldzamere is zoals de Rhinolophus Ferrumequinum (de grote hoefijzerneus).
De Myotis Emargus van het opschrift is de ingekorven vleermuis en deze soort komt ook nu nog heel regelmatig voor als overwinteraar.
Kraamkamers zijn de broedplaatsen van de vleermuizen
Vaak met honderden bij elkaar hangend aan het plafond brengen ze hun jongen (vleermuizen zijn levendbarend) ter wereld op een,voor de soort, ideale plek natuurlijk.
Voor pakweg 1930 waren er in het Caestert gangenstelsel een groter aantal van deze ideale plekken aanwezig waar de vleermuizen in de zomermaanden juli en augustus hun jongen ter wereld brachten.
Nu kunnen we deze plekken alleen nog maar herkennen aan de donkere plekken op het plafond van de groeve, een verkleuring die is ontstaan door de uitwerpselen van deze kleine dieren, en uiteraard aan de aantekeningen die de onderzoekers hebben achtergelaten op de wanden.
Namen als: Sluyter, van Heerdt, en Bels komen we hierbij regelmatig tegen.
G.H. Waage, leraar aan het Stedelijk Gymnasium van Maastricht, is de eerste in de rij van onderzoekers met een specifieke interesse voor vleermuizen: hij gaat in de winter van 1928 op zoek naar overwinterende troepen vleermuizen.
Als Waage op zoek gaat naar de vleermuizen, krijgt hij hulp van D.C. van Schaïk. Deze ingenieur kent het gangenstelsel goed en weet van alles over de berg zelf, en publiceert er in 1938 een boek over genaamd: De Sint Pietersberg.
Waage schrijft in dit werk een hoofdstuk over de vleermuizen.
Als Waage zijn onderzoeken start zijn de kraamkamers te Caestert overigens al verleden tijd.
Vleermuistellingen worden nu nog jaarlijks uitgevoerd rond de jaarwisseling omdat in deze tijd van het jaar de vleermuizen hun winterslaap houden.
Kraamkamers behoren helaas al decennia lang tot het verleden in de Sint Pietersberg!